«Εκτελώ ένα χρέος αγνώστου ανάγκης και αφήνω τη φύση μου στις εμμονές της χωρίς αξιοκρατικές παρενοχλήσεις ή εντολές «ρευμάτων» τέχνης, ανοιχτής πόρτας ή παραθύρων… πιστεύοντας ακόμα στο ρόλο της παρθενογέννησης με τα ίδια τετριμμένα μέσα: ένα χαρτόνι, μια παλέτα και τέσσερα πινέλα. Όμως θέλω τη φόρμα τόσο φορτισμένη και δυνατή, ώστε να μην μπορεί να τη διαλύσει ούτε βιτριόλι!… Δεν υπάρχουν «δρόμοι» και δεν υπάρχει καμία εξέλιξη στο πνεύμα. Υπάρχει η αξιοπρέπεια της χειρωνακτίας και το μεγαλείο της «πονηρής αποδρόμησης» που τη χρεώνω φυσικά στον εαυτό μου, έχοντας πάντα τη συναίσθηση της παγκοσμιότητας και του κοινού παρανομαστή…»

Κώστας Λούστας